Hoe beleefden Alexia en Naomi dit avontuur? (college Waregem)
2 Impressies van leerlingen uit het college Waregem die de kans kregen om deze ervaring op te doen :
Het eerste wat mij opviel bij onze aankomst in het verblijf in Phnom Shrok, was het enthousiasme van de leeftijdsgenoten. Ik voelde mij onmiddellijk op mijn gemak en we maakten al snel kennis met elkaar. Hoewel de ene beter Engels kan dan de andere, verliep de communicatie toch redelijk vlot. Al snel mochten we kennis maken met ons verblijf voor de komende dagen. Voor mijn kamergenoot en mezelf hadden ze al een zachte mat en kussens klaargelegd, om het ons zo comfortabel mogelijk te maken. In het algemeen kan ik zeggen dat ze alles gedaan hebben om ons een zo goed mogelijke tijd te geven en die heb ik ook gehad. Ik mis hun gastvrijheid en vriendelijkheid. De kinderen die altijd klaar stonden te spelen en nieuwe dingen bij te leren. De rivier waarin we sprongen als het ons een beetje te warm werd. Ik vond het prachtig te zien hoe het project zijn vruchten aan het afwerpen is. De kinderen zijn super gemotiveerd bij te leren en de wereld te ontdekken buiten Rong Vean. Ik heb nog steeds contact met sommigen via facebook en merk dat zij ook veel hebben aan ons bezoek. Ik ben super dankbaar dat ik heb mogen meewerken aan dit project.
Alexia Hellin
Het avontuur dat wij in Rong Vean mochten beleven, zal ik nooit vergeten! We kregen per twee of drie een gastgezin toegewezen en mochten zo vier dagen volgens de gewoonten en gebruiken van de Cambodjanen leven. We sliepen op matjes boven de varkens, namen een typisch bad en aten elke dag rijst, ei en groentjes. Wat mij ook vooral opviel was dat de Cambodjaanse bevolking enorm respectvol en gastvrij is. Iets waar wij soms nog wat van kunnen leren. Zo had mijn gastgezin gehoord dat ik de vorige dag jarig was geweest en hebben ze mij die avond nog een cakeje gegeven en een zelfgemaakte armband en ring. We mochten daar ook een dag lesgeven aan kinderen tussen de 4 en 10 jaar en toen konden we echt merken hoe enthousiast zij waren. Onze bezoek daar werd dan ook afgerond met een schitterend typisch dorpsfeest.
Naomi Abeel
Impressie Lieselot Dalewyn
Ik had het voorrecht om deze zomer even te kunnen proeven van het prachtige project Hope for the Children in Cambodja. Als ik zeg proeven, bedoel ik dit in elke zin van het woord. Proeven voor mij is genieten van alle geuren, kleuren, smaken, geluiden en het voelen van alles dat dit prachtige land te bieden heeft.
Het eerste wat opvalt als je van de vliegtuigtrap stapt of uit de luchthaven komt in een tropisch land is de typische geur. Een geur die ik me nog zo goed kan herinneren, ook al is het intussen vijftien jaar geleden dat ik in Cambodja was. De geur van het begin van een regenseizoen, dat we hier niet kennen, de geuren uit lokale eetstandjes gemengd met de geur van uitlaatgassen, koeien, buffels en schroeiende aarde. Heerlijk, die geur!
Als ik terugdenk aan die heerlijke smaken heb ik het over de geweldige ontvangstmaaltijd die de meisjes en jongens uit het studentenhuis in Phnom Srok voorbereidden: een buffet van lokale lekkernijen: rijst met groenten, gebakken bananen, heerlijke koriander- en gemberdressing voor bij de salade, …
Een bezoek aan hun voorlopige verblijfsplaats stond als eerste op onze planning. Later dit jaar zullen ze met z’n allen verhuizen naar de nieuwe woning die dankzij het project tot stand kwam. Het verbaast me, in de positieve zin, hoe een groep van veertien tot zeventienjarigen voorziet in hun eigen levensonderhoud en de zorg voor zichzelf en elkaar op zich nemen. Heel trots leidden ze ons rond in hun proper opgeruimde slaap- en studeerruimtes.
Daarnaast hadden we gedurende onze trip ook het geluk om in het guesthouse te mogen genieten van vers bereide specialiteiten. Zo at ik daar, met zicht op het prachtige meer, als ontbijt de lekkerste noedels ooit en smulden we van de verschillende manieren waarop de verse riviervis ons werd geserveerd.
Van achter mijn fototoestel gaf ik mijn ogen de kost. De fotogenieke landschappen, de kleurrijke huizen uit het dorp afgewisseld met het vee en de huisdieren die vanuit een ooghoek toekeken, de trotse ouderblikken en lachende kindergezichtjes, … goed voor een album vol adembenemende beelden.
De openingsceremonie van de nieuwe verblijfshuizen en klaslokalen was iets waar ik erg naar uitkeek. Het was mooi om te zien hoe een volledige gemeenschap de moeite deed om met fiets, brommer, al liftend of op de buffelkar aanwezig te kunnen zijn op dit evenement. De lokale autoriteiten, de gouverneur en zijn aanhang, het hoofd van het onderwijs van de stad, de leerkrachten, dokters, grootouders en ouders, studenten, leerlingen en kleuters, … iedereen was van de partij en ze hadden kosten nog moeite gespaard om ons te trakteren op een spektakel van kleuren en traditionele dans en muziek. Na deze festiviteiten namen we de tijd om even wat moed in te praten op de zeven leerlingen uit het laatste jaar die een paar dagen later het eindexamen moesten afleggen. We praatten over hun toekomstplannen en ambities en ik was aangenaam verrast over hoe goed sommigen de Engelse taal reeds beheersen. Dat drie van hen slaagden voor dit moeilijke examen, wat toont dat ons project zeker de moeite waard is. Eerder namen de kinderen uit het dorp zelden deel aan deze nationale eindproef.
Lieselot met enkele studenten
Wanneer ik de geluiden die ik hoorde terug oproep, denk ik in eerste instantie aan de avonden in het guesthouse. De rustige nachten werden opgevrolijkt door gekwaak van kikkers, getjirp van sprinkhanen, gezoem van de muggen (gelukkig buiten het muskietennet) en het gesnurk van mijn roommates (lang leve de oordopjes die ik de tweede nacht kreeg van Darline). Toch moet ik hier ook de stemmetjes van de kindjes vernoemen die in hun beste Engels “Hello! How are you” of “ What’s your name” naar ons riepen wanneer we passeerden. En niet te vergeten het ploplied, dat we op onze afscheidsavond een tiental keer lieten afspelen omdat Miss Romanie de plopdans, tot groot jolijt van jong en oud, aan het hele dorp aanleerde. Ik denk ook terug aan het lied dat de meisjes in het Khmer voor ons zongen: ‘missing home’. Een ode aan hun thuis, die ze vaak missen in de grote stad en die gepaard ging met vele emoties.
Plopdans met de kindjes !
De warmte en gastvrijheid die ik voelde van de mensen uit het dorp, ook al was het de eerste keer dat ik daar kwam, is letterlijk onbeschrijflijk. Ik voelde me daar zo welkom en vond het een eer eventjes deel te mogen uitmaken van hun leven.
De kinderen en jongeren waren heel eerlijk en oprecht over hun dromen en toekomstperspectieven. We praatten met elk van hen tijdens een korte klas reünie en spraken hen allen aan op hun verantwoordelijkheid om er als ‘groep’ voor te gaan. De bedoeling is dat ze elkaar vooruit helpen en dat de meer gevorderde leerlingen hun medeleerlingen bijstaan in hun leerproces. Ze staan open voor deze visie en reageerden enthousiast.
Ik voelde een samenhorigheid tussen de leeftijdsgenoten onderling alsook over de graden heen en ben ervan overtuigd dat ons project deze verbinding enkel nog sterker maakt. Daarnaast is ieder van hen heel dankbaar voor de kansen die ze krijgen dankzij het project. Deze dankbaarheid is voelbaar in hele kleine dingen en dit maakt het net zo mooi.
Altijd lachende gezichten
Ik wil hier ook graag mijn dankbaarheid uiten aan mijn vader, van wie ik de kans kreeg hiervan deel te mogen uitmaken. Papa, dank u voor het brommerritje tussen de rijstvelden, dank u voor het kanotochtje bij zonsondergang, dank u voor de gesprekken op het vliegtuig, dank u om me even te laten ontsnappen uit de dagdagelijkse sleur, dank u om me voor te stellen aan al deze lieve mensen, dank u om me te laten meedenken over de verdere uitbouw van het project, dank u…gewoon merci!!
Ik wil me verder graag (blijvend) inzetten om van dit project een duurzaam project te maken. Ik was getuige van al het mooie dat Hope for the Children reeds realiseerde en ben ervan overtuigd dat dit slechts een begin is van een nog mooiere toekomst voor de inwoners van Rong Vean.
Tot ziens !
Lieselot Dalewyn