Hoe zijn de voorbije maanden verlopen?
Het hele land was lange tijd in lockdown. Niet alleen de scholen bleven toe, ook de provinciegrenzen gingen dicht. Dat hield in dat er geen trafiek mogelijk was vanuit ons dorp, dat zich situeert in Banthey Mancheay province, naar Siem Reap province.
Gelukkig telt Cambodja tot nu toe relatief zeer weinig covid-patiënten en zijn er nog geen covid-gelinkte sterfgevallen gemeld. Er is sprake van een kleine 300 bevestigde besmettingen en het overgrote deel daarvan treft buitenlanders en toeristen. Met de kennis die we hebben over de agressiviteit waarmee het virus wild om zich heen slaat, lijken deze cijfers ons plausibel. In een ander (erger) scenario zou er ongetwijfeld een corona-explosie geweest zijn in dichtbevolkte steden zoals Phnom Penh en Siem Reap.
Op het vlak van onderwijs werden er een aantal initiatieven genomen voor E-Learning. Helaas is dit plan niet echt goed doorgedrongen omdat er onvoldoende hardware voorhanden was of wegens gebrek aan internetfaciliteiten. Nu zijn de scholen gelukkig weer opgestart: zowel het lager onderwijs als graad 9 en 12 van het hoger middelbaar die over een tweetal maanden hun eindexamen zullen organiseren. Ook onze studenten in Phnom Srok zitten terug op de schoolbanken en het privéonderwijs is eveneens weer op gang gekomen.
Saiyuon geeft opnieuw Engelse les. We hebben nog steeds wekelijks contact met haar. Ze brengt verslag uit over de activiteiten in ons dorp en blijft heel trouw haar maandelijks rapport schrijven.
Ander goed nieuws is dat we dankzij de sponsoring van Miss België klaar zijn voor de bouw van nieuwe klaslokalen in Rong Vean. Alle nodige voorbereidingen zijn getroffen. We moeten nu enkel nog de juiste datum vastpinnen om de rituelen van ‘de eerste spadesteek’ te starten. Die zal berekend worden volgens de boeddhistische astrologie.
Helaas is er ook minder goed nieuws. In het dorp is een vrouw aan borstkanker gestorven. Thierry had vorig jaar de diagnose gesteld na een borstpunctie en ervoor gezorgd dat ze chemotherapie-medicatie kreeg, maar de tumor was niet hormoongevoelig zodat we uiteindelijk de strijd hebben verloren. Ze werd gecremeerd volgens de klassieke boeddhistische rituelen en daarna bijgezet op de ‘stoepa’ begraafplaats in ons dorp.
We sluiten graag af met een positieve noot. Ondanks de ‘coronafobie’ die de Cambodjanen hebben ten opzichte van buitenlanders – en die is meer dan normaal gezien alle negatieve informatie omtrent deze pandemie uit Europa, de Verenigde Staten en India komt – merken wij de laatste weken een andere tendens in Rong Vean: de fobie maakt gestaag plaats voor het verlangen om ons terug te zien! Het is een heel goed teken dat ze nu stilaan deze signalen geven, dat ze ons niet beschouwen als vreemdelingen, maar als een deel van het dorp … Wij maken effectief deel uit van ‘de familie’. Zoals ze hun familie die in Thailand werkt en op bezoek komt warm verwelkomen, ontvangen ze ons ook met open armen!
